Κι είναι η καρδιά μου σαν ένα κομμάτι εφημερίδας. Ή σαν το σχήμα μιας χώρας. (Κάθε στιγμή κι από άλλη ήπειρο.) Και το πρόσωπό μου σαν ένα μπαλκόνι στον αέρα. Και οσμίζομαι και γεύομαι το τυχερό και το τυχαίο. Και το αδιάφορο. Και πώς είναι δυνατό να σε απελπίζει κάτι αδιάφορο; Δεν απαντώ. Αδιαφορώ.
Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011
Τελικά, αφού πάρω ένα τόσο δα φυλλαράκι από ουρανό, αφού το μασήσω καλά και εκστασιαστώ από την απεραντοσύνη των πιθανοτήτων, των υπερβολών, των υποσχέσεων και των αναιρέσεων, καθώς και από την απέραντη αγάπη για ό,τι έφυγε μένοντας, είμαι σίγουρος ότι θα πω ΟΧΙ στα ΝΑΙ μου και ΝΑΙ στα ΟΧΙ μου.
Σάββατο 19 Μαρτίου 2011
Σε ό,τι ανεκπλήρωτο μάς συνεπήρε. Σε όποιο παράπονο βάλαμε σα δίχτυ προστατευτικό στις πτώσεις μας. Σε όποιο ψέμα μάς φάνηκε ότι αρνηθήκαμε την αβάσταχτη ελαφρότητά μας. Σε όποια αγάπη εγκαταλείψαμε την παιδική μας ηλικία. Σε ό,τι κάψαμε. Στις στάχτες,
από τις οποίες θα ξαναγεννηθούμε.
Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011
Κι αν δεν την είδατε, μυρίσατε την τεθνεώσα ανάσα ενός χειμώνα που απέρχεται. Λίγο σαν απορρυπαντικό η χθεσινή βροχή. Ξεπλένει το σπίτι της εποχής που έρχεται. Ήταν "άλλοθι" ο χειμώνας αυτός. Αλλού έσερνε το κρύο του. Όχι στους τοίχους και στα μπαλκόνια. Λίγο πιο μέσα μας έμενε. Καιρός να παίρνει τη σειρά του άλλο επίρρημα. Αισίως...ε;
