Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

ΗΛΙΟΣ

Ναρκισσιστικό τραύμα. Αυτό είναι η ζωή. Ή τουλάχιστον η δική μου ζωή. Έτσι, συμπέρανα βλέποντας από παράθυρο ή παράθυρα διάπλατο ή διάπλατα σαν από cottage αγγλικής υπαίθρου έναν ουρανό πολλά υποσχόμενο. Πέρασαν μέρες πολλές από τότε που για τελευταία φορά γέλασα με την καρδιά μου. Εδώ και καιρό το παιχνίδι με θέλει χαμένο. Με κατεβασμένο το κεφάλι. Με λιγοστές δυνάμεις. Με δάχτυλα σαν από νερό, που ό,τι κι αν προσπαθούν να αγγίξουν, ένας μέλανας υδάτινος αναστεναγμός μεσολαβεί.
Δοκίμασα να αντιδράσω. Να υποταχθώ. Να παρασυρθώ. Να υπακούσω. Τέλος, να επαναστατήσω.


Αυτό το τελευταίο αποδείχτηκε πιο πρόσφορο και αποδοτικό. Πήρα μπογιές και ζωγράφισα τα υδάτινα δάχτυλά μου. Νερομπογιές. Ωραία που είναι να δίνεις χρώμα. Αμέσως, γέλασαν τα μάτια. Αυτά -να πληροφορήσω- είχαν μείνει πέτρες από συνήθεια καιρού. Έβαλα τις νερομπογιές με τα δάχτυλά μου στα λίθινα μάτια μου. Κι ο ήλιος ξαναφάνηκε. Κι έλαμψε ακόμα πιο αυτοκρατορικά και πιο επιθετικά. Τώρα το νερό μου κοχλάζει στις ακτίνες του. Και δε μεσολαβεί αναστεναγμός. Αλλά μια τεράστια κραυγή σπασμού ερωτικού... Ναι. Καταφάσκω. Για όσο μου λάχει να έχω ακόμα χρώματα.






Νικόλα Κ. σε ευχαριστώ από το καθαρό μέρος της καρδιάς μου. Γιατί αυτό σου αξίζει.
Άθω, εύχομαι τα καλύτερα και σ' ευχαριστώ για τα όλο αξιοπρέπεια και συμπάθεια e-mail σου.
Ευχαριστώ όλους, όσοι με θυμήθηκαν και ενδιαφέρθηκαν. Φιλιά σε όλους σας!