'Φίλοι',
αν είναι στην ονομαστική
μάλλον από το μακρινό το 'σμίλη'.
Συνήθως, στην κλητική.
Τότε σίγουρα από το αμετάκλητο 'ήλιοι'.
'Πόνος',
σίγουρα αυτό μου έμαθαν
από το 'μόνος',
καθώς εραλδική ορθοστασία συμφώνου
δήλωση ανοιχτή βουβού προσώπου και αφώνου.
'Πεπρωμένο'.
Ε, αυτό ετυμολογείται κατά τας γραφάς.
'Πετρωμένο'.
Αν είναι δε και κατ' επιταγήν,
ή πλεονάζον ή ακμάζον ή έστω ακατανόητο,
παράφωνο κι απόκρημνο,
τότε συγγένεια εκλεκτική
έχει με το 'αλλοιωμένο' ή 'λιωμένο'.
'Πένθος'.
Ε, αυτό ετυμολογείται κατά τας εποχάς.
Συναισθήματος 'έθνος'.
'Αγάπη'.
Μιας Κυριακής η άκρη.
'Ζωή'.
Εδώ πολλοί ερίζουνε πως είναι οι γονείς.
Τα 'μη', τα 'πώς', τ' ασκόρπιστα 'γιατί',
μια γειτονιά των 'πρέπει'
το δένω λύνω του 'μαζί'
και μια στενόμακρη απρόφταστη 'σιγή'
που ρέπει.
Αφιερωμένο στους φίλους μου Άθω Γεωργίου, Βασίλη Νικολόπουλο, Νικόλα Κορδατζάκη.
