Τρεις φωτογραφίες η περιουσία μου.Μήκος, ύψος, πλάτος αβάσταχτα ενωμένα.Το βάθος τους κατά καιρούς εξ-ερευνάταιστα άηχα και ανείπωτα τα πεπρωμένα.Μα τρεις.

Τρεις φωτογραφίες η περιουσία μου.Στη μια όλη η αγάπη στοιβαγμένη.Στην άλλη περίοπτα εξουθενωμένη.Στην τρίτη απώλεια μοιρασμένη.

Ανώφελα φοβάμαι μήπως χάσω,μήπως πάψω να τις έχω.Είναι βαρύ το τότε τους,δυσκίνητο το εξαρτάται,για να κλαπούνή έστω να αποδράσουν.

Ποια ιστορία άντεξεποτένα δραπετεύσειστις περιφέρειες των αλλαγών,όταν στο κέντρο των θυμών,των ασυλλάβιστων αιχμώνκι εκείνων των παράταιρων κραυγώνδεν τόλμησε το ξεγραμμένο το εγώ να απωλέσει;

Αδιαφορώ

Κι είναι η καρδιά μου σαν ένα κομμάτι εφημερίδας. Ή σαν το σχήμα μιας χώρας. (Κάθε στιγμή κι από άλλη ήπειρο.) Και το πρόσωπό μου σαν ένα μπαλκόνι στον αέρα. Και οσμίζομαι και γεύομαι το τυχερό και το τυχαίο. Και το αδιάφορο. Και πώς είναι δυνατό να σε απελπίζει κάτι αδιάφορο; Δεν απαντώ. Αδιαφορώ.

Τελικά, αφού πάρω ένα τόσο δα φυλλαράκι από ουρανό, αφού το μασήσω καλά και εκστασιαστώ από την απεραντοσύνη των πιθανοτήτων, των υπερβολών, των υποσχέσεων και των αναιρέσεων, καθώς και από την απέραντη αγάπη για ό,τι έφυγε μένοντας, είμαι σίγουρος ότι θα πω ΟΧΙ στα ΝΑΙ μου και ΝΑΙ στα ΟΧΙ μου.

Σε ό,τι ανεκπλήρωτο μάς συνεπήρε. Σε όποιο παράπονο βάλαμε σα δίχτυ προστατευτικό στις πτώσεις μας. Σε όποιο ψέμα μάς φάνηκε ότι αρνηθήκαμε την αβάσταχτη ελαφρότητά μας. Σε όποια αγάπη εγκαταλείψαμε την παιδική μας ηλικία. Σε ό,τι κάψαμε. Στις στάχτες, 

από τις οποίες θα ξαναγεννηθούμε.