Το θάνατο φοβάμαι στης ζωής μου τη συνταγή. Κόβει το γλυκό με υλικά του ανεπιστρεπτί, ακόμα κι αν εμπεριέχεται συντηρητικό διαρκείας μακράς. Γνωστή η μάρκα του "προς τι;"
Φοβάμαι, ναι, σας λέω αλήθεια. Ιδίως, όταν είναι γύρω μου ή μπροστά μου. Γιατί κάνει το λάθος λήθη κι εμπίπτω στην κατηγορία των ηλιθίων του δεηθώμεν. Πίσω μου ας είναι. Δεν πειράζει. Δεν έχω σκοπό το τετέλεσται επίσημα να προσκαλέσω να με προσπεράσει. "Άφες αυτό", λέω, "να υπάρχει", ίσα ίσα να λογχίζω το πρόωρο να τρέξει. Ή το μετέωρο να θέλξει. Μ' αρέσει ο άρτος του απροσδόκητου να είναι ευλογημένος.
Αλλά ο θάνατος είναι εκεί. Το θνητό, το τμητό της ύπαρξης. Καμιά υποψία ότι αυτή η υποψία ενέχει άρση. Μόνο έπαρση. Γιατί ξέρει πως στη θέση της προσθέτει σιγουριά, όταν θέλει.
Φοβάμαι, κυρίως, όταν φεύγουν. Είμαι άμαθος, πιστέψτε με, στη διακοπή την αδιαπραγμάτευτη.
Το άλλο που φοβάμαι είναι να μη ζω.
Ο θάνατος και ο πόνος του χάσιμου αγαπημένων προσώπων ποτέ δεν γιατρεύεται απλά κοροίδευουμε τους εαυτούς μας προς στιγμή.. και μόνο..ότι κάπως ξεχνάμε.. Αν το σκεφτείς ρεαλιστικά, η ύπαρξη..του θανάτου είναι που δίνει τόσο αξία στην ζωή, αλλά και ταυτόχρονα την κάνει να φαίνεται κ παιχνίδι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα μη φοβάσαι λοιπόν να ζεις
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιτό τότε η κλάση του άρτου και το κοινό ποτήριο
λήθη θα κοινωνούν
Κι η λήθη είναι αντίθετο της Α-λήθειας
Που πάει να πει..
Της ΖΩΗΣ..
φιλιά
το άλλο που φοβάσαι να το χαμογελάς.
ΑπάντησηΔιαγραφήγιατί δεν είναι απαραίτητο να συναντάμε τον θάνατο για να θυμόμαστε να ζούμε.
Τρέμω κι εγώ γι' αυτούς που φεύγουν έτσι. Όπως το λες ακριβώς, για το αδιαπραγμάτευτο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο να μη ζω δεν το φοβάμαι, ξέρω και το πολεμώ. Γιατί μπορώ να το πολεμώ. Τον θάνατο όμως;
Καλησπέρα σου.
"Είμαι άμαθος...στη διακοπή..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε μαθαίνονται γλυκέ μου γλάρε οι "διακοπές", οι αποχωρισμοί, τα φευγιά και οι αναχωρήσεις...
Πέτρα την κάνουμε τη ρημάδα την καρδιά και συνθλίβουμε (υποτιθέσθω) τις πίκρες.
Κατ' ουσίαν εκείνες μας συντρίβουν μέχρι να το πάρουμε απόφαση πως διαφορετικά δε γίνεται και το μόνο που μας απομένει είναι να τις πάρουμε ωμαδόν (για όσο) μέχρι το σταθμό όπου περνά το τραίνο που γράφει "ΖΩΗ"
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Χρόνια πολλά τον θυμάμαι να λέει : "Δεν τον φοβάμαι το θάνατο. Το είπα και στο γιατρό. Και μου απάντησε ότι είμαι σπάνιος". Και χρόνια τώρα τον βλέπω να τυρρανιέται στην ιδέα ότι ο θάνατος πλησιάζει. Χρόνια πολλά θυμάμαι τον άλλο να συναναστρέφεται το θάνατο. Φωνές, απειλές από παντού. "Μη φοβάστε, προσπαθεί μόνο να τραβήξει την προσοχή σας". Χρόνια πολλά θυμάμαι τη σκέψη "έχω εξοικειωθεί με την ιδέα, δεν με σοκάρει". Κι όμως, υπάρχει άνθρωπος που δεν τον φοβάται; Και πόσο μοιάζουμε τελικά...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Οι ενήλικοι που βασανίζονται από άγχος θανάτου δεν είναι παράξενα ζώα που κόλλησαν κάποια εξωτική αρρώστια, αλλά άντρες και γυναίκες που η οικογένεια και η κουλτούρα τους δεν κατόρθωσαν να πλέξουν γύρω τους το κατάλληλο προστατευτικό ρούχο για να μπορούν να αντέξουν το παγωμένο ρίγος της θνητότητας. Ενδέχεται να συνάντησαν πάρα πολύ θάνατο σ'ένα πολύ πρώιμο στάδιο της ζωής. Ίσως να μην μπόρεσαν να βιώσουν το σπίτι τους σαν ένα κέντρο αγάπης, φροντίδας και ασφάλειας. Ίσως να ήταν απομονωμένοι άνθρωποι, που δεν μοιράστηκαν ποτέ τις κρυφές τους θνητές ανησυχίες. Ίσως να είναι υπερευαίσθητοι άνθρωποι με έντονη αυτεπίγνωση, που έχουν απορρίψει την ανακούφιση των θρησκευτικών μύθων, τους οποίους προσφέρει η κουλτούρα τους και οι οποίοι αρνούνται το θάνατο".
Ίρβιν Γιάλομ, Στον κήπο του Επίκουρου, Αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου.
Όσο για το άλλο, για να το φοβάσαι σημαίνει ότι ζεις πραγματικά. Μην σου το στερήσεις.
Μα τι νόημα έχει ο φόβος αφού ότι είναι να ρθει θα έρθει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρεις εγώ τι φοβάμαι;
Την παγίδα του φόβου, να εγκλωβίζεσαι στην ιδέα αυτή και να χάνεις το τώρα γεμίζοντας το με αδράνεια και άγρυπνα βράδια.
Μα υπαρχει κανείς που δεν τον φοβάται;
Μπορούμε όμως να περιορίσουμε τις στιγμές που μας επισκέπτεται ...
Φοβάμαι μη χάσω τον δρόμο που οδηγεί στην ζωή κι ας κρύβει στο τέλος της τον θάνατο...
Καλο ξημέρωμα
Φοβάμαι να φοβάμαι την ιδέα του θανάτου....
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσπαθώ να συμφιλιωθώ (όσο και όπως...) και πάντα να βρίσκω κάποια αιτία που γίνεται...
Θέλω να συνεχίσω να ζω....
Έχω μάθει πως... με το να χάνεις κάτι "αγαπημένο" και ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟ, μόνο καλύτερο άνθρωπο μπορει να σε κάνει... και όχι μοιρολάτρη και "πριν την ώρα σου πεθαμένο"... (Λόγια της γιαγιάς μου αυτά...!)
"Άφησε την ιδέα αυτή λοιπόν να υπάρχει", ίσα ίσα να λογχίζει το πρόωρο να τρέξει. Ή το μετέωρο να θέλξει!!! Και σε ποιόν δεν αρέσει ο άρτος του απροσδόκητου να είναι ευλογημένος γλυκέ μου Απόστολε?!
Τιγροφιλί *φοβισμένο* αλλά δυνατό σου στέλνω...!
Φοβάμαι περισσότερο να ζήσω....
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρομάζω.....
Φεύγω....
Την Καλημέρα μου!
Αφοπλιστικός! Πόσα άλλα φοβάμαι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑσε γιατί είναι πολλά ρε γμτ!
Φιλιά πολλά
ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΟΒΑΤΑΙ;;;;ΨΕΜΜΑΤΑ ΘΑ ΓΡΑΨΕΙ.ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΜΟΝΟ ΑΙΣΙΟΔΟΞΑ ΚΑΙ ΑΣΕ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΔΕΙΞΕΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΜΟΝΟ ΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΑ.
Θα συμφωνήσω, φοβάμαι όταν φεύγουν, δεν θα συνηθίσω ποτέ στο παντοτινό κενό της ύπαρξης κι ας μη το προκαλεί ο θάνατος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ζωή μας θυμίζει ότι θα πρέπει να συνεχίσουμε κι ας κουβαλάμε μαζί μας τις αναμνήσεις μας συχνά νοσταλγώντας.
Καλό απόγευμα Αποστόλη μου
Φιλί γλυκό
@ Roadartist
ΑπάντησηΔιαγραφήΝιτσεϊκή η απάντησή σου και σαφής. Δεν έχω παρά να συμφωνήσω. Μόνο, παρακαλώ, στο παιχνίδι αυτό οι όροι και οι κανόνες μπορούν να είναι από κοινού;
@ anima
ΑπάντησηΔιαγραφήΛανθάνει μέσα μου η αλήθεια, γλυκιά μου, εδώ και χρόνια, για να μην πω a pueritia. Μπορεί, σας παρακαλώ, να μου σερβίρετε το θάνατο σαν παραμύθι;
Φιλί
@ anima
ΑπάντησηΔιαγραφή"...μπορείτε..." ήθελα να πω.
:)
@ b|a|s|n\i/a
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν χαμογελάτε κι εσείς... ξέρετε, είναι μεταδοτικό...
:))
@ lena_zip
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαστε της ιδίας αντιλήψεως... Μάλλον κοινή αίσθηση του χρόνου και των αναγκών του...
Φιλιά!
@ ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ
ΑπάντησηΔιαγραφήΓλαρένια μου, είμαι γνώστης και παθός έτσι κι αλλιώς. Σέβομαι το αναπόφευκτο και εκτιμώ το παρόν αλλά κι ότι υπάρχει πέρα από αυτό ("Επέκεινα", θυμάσαι; :)) ). Απλώς, μοιράζομαι μαζί σας το πένθος που μου αναλογεί, πριν να έρθει επιβλητικά να με συνεπάρει για άλλη μια φορά. Πονάει λιγότερο έτσι, γλυκιά μου...
Φιλί **
@ nikos
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο βιβλίο αυτό βρήκα κι εγώ απαντήσεις, Νίκο, πρόπερσι το καλοκαίρι, σε περίοδο που περνούσα πολλές φουρτούνες και φοβόμουν για το μέλλον δικών μου ανθρώπων. Πολλά έχω κρατήσει από τη φιλοσοφία του Επίκουρου. Εκείνο,όμως, που απάλυνε ή μούδιασε , αν θέλεις, τον πόνο ήταν η σκέψη του να αδιαφορούμε για το θάνατο, γιατί, όταν θα συμβεί, απλώς δε θα είμαστε εκεί. Ειρωνικό, έτσι;
Φιλιά**
@ Σταλαγματιά
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ, εντάξει, βρε Αναστασία μου, δεν ξέρω εσύ, αλλά εγώ δεν είμαι από ατσάλι και φοβάμαι. Αυτό δε σημαίνει ότι αποδέχομαι να φαλκιδεύεται κανείς στους φόβους ή στις φοβίες του ούτε να συμβιβάζεται ή να αναδιπλώνεται και να μην προχωρά. Σ' αυτό θα συμφωνήσω οπωσδήποτε μαζί σου.
Φιλιά!
@ tiger_lilious
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου, γλυκυτάτη! Εκτός του μυαλού μου φαίνεται πως είσαι και μέσα στο χαοτικό κόσμο της ψυχής μου. Και ξέρεις κάτι; Καθώς σε διαβάζω, νομίζω ότι μου βάζεις λίγη τάξη...
ΧΧχχ (Φιλιά, αν δεν το κατάλαβες, μεγάλα και μικρά :)) )
@ gaykarkinos7
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ, ρε Τάσο... Με τόσες λίγες λέξεις και είσαι μέσα...:))
@ D.Angel
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά... εσύ μπορείς να με πεθάνεις με την "τρέλα" σου... :)))))
Γεια σου, γλυκιά μου!
@ JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, αυτό κάνω, Σκρουτζάκο. Να είσαι σίγουρος.
Φιλιά
@ Margo
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρία μου, δεν έχω να προσθέσω τίποτε. Με κάλυψες.
Σου στέλνω την αγάπη μου.
..κι εγω Αποστολε
ΑπάντησηΔιαγραφήολα τα φοβαμαι
κι απο την αλλη λενε
Ο ΦΟΒΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ..
λενε.
δεν ξερω!
Τους εχθρους μου τους ξερω λεω
κι αυτον δεν τον γνωριζω
-λεω
ξερω γω?
Γεια σου φίλε και Δάσκαλε. Μου αρέσει αυτό που λέω και χαίρομαι που μπορώ να έχω φίλο μου τον Δάσκαλό μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε σχέση με τον θάνατο αγαπημένων μας προσώπων: Η απώλεια αυτή νομίζω μας συγκλονίζει πιο πολύ γιατί δεν μπορούμε να σκεφτούμε πως θα είναι η ζωή μας χωρίς εκείνους που έχουμε μάθει να κοιτούμε στα μάτια, να ακούμε την φωνή τους, να τους χαϊδεύουμε και γενικά κάθε τι που κάναμε μαζί τους… είναι σκληρό αν και μια πραγματικότητα να χάνουμε δικούς μας.
Σε σχέση με τον δικό μας θάνατο: Μας αγχώνει το τέλος γιατί δεν γνωρίζουμε πως θα είναι το μετά, πως θα είναι δηλαδή να μην υπάρχουμε στη γη με τη μορφή που έχουμε. Η τελευταία εικόνα, πραγματική εικόνα που έχουμε σε κάποιον που παθαίνει είναι η στιγμή που κλείνεται το κορμί του σε ένα κουτί κάτω από το χώμα και μετά τι ;
Εγώ για μένα, θα ήθελα έναν θάνατο χωρίς πόνο να μην προλάβω καν να κάνω αυτές τις σκέψεις…. Βασικά δεν σκέφτομαι ποτέ τον δικό μου θάνατο. Το μόνο που σκέφτομαι είναι θα στενοχωρηθούν αυτοί που θα μείνουν πίσω και θα με θυμούνται…
Άστο ρε φίλε… τράβα αλλού την σκέψη δέξου την φιλοσοφία του Επίκουρου…
Καλό βράδυ…
@ Talisker
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, γλυκιά μου, η θεωρία περί φόβων και συνειδητού εξοβελισμού τους από την καθημερινή δίαιτά μας με βρίσκει σε πολλά σημεία σύμφωνο.
Πάντα ξεχωριστή νότα η επίσκεψή σου!!
Φιλί**
@ Νικόλας K.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ ένα ξέρω: Όταν έχω φίλους σαν και σένα, μάλλον οι φόβοι μου θα πάρουν δρόμο!!
Φιλιά
amicitiae causa!
Λένε πως μεγαλύτερη κατάρα απ'το να ζούμε γνωρίζοντας πως θα πεθάνουμε είναι να πεθαίνουμε χώρις σιγουριά πως ζήσαμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ'άρεσε πολύ η τεχνική και η χρήση των λέξεων καθώς και η σάτιρα. Δυνατό.
Καλημέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον Θάνατο μην τον Φοβάσαι
Τους ανθρώπους να φοβάσαι
Με τον θάνατο πηγαίνουμε χέρι χερί, μαζι,
μια ανάσα κοντά, μέχρι το τέλος της διαδρομής
που λέγεται Ζωή
Καλό πρωινό
Ο αχώριστος σύντροφος μου
είναι ο Θάνατος
Ένα λάθος που κάνουμε είναι να διαχωρίζουμε την ζωή απ´ τον θάνατο. Κάθε τέλος, καινούργια αρχή. Μην φοβάσαι, στην ζωή δεν υπάρχει τέλος κανένα
ΑπάντησηΔιαγραφή이도수
@ Eraserhead
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, ο θάνατος μάς πάει πιο πολύ, όταν τον προσκαλούμε καθημερινά.
Σ' ευχαριστώ και καλώς ήρθες!
@ Sailor
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε θα διαφωνήσω στο παραμικρό. Δεν έχω λόγο.
Να είσαι καλά και να συνεχίζεις να φιλοσοφείς!
@ Athos Georgiou
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ, καλά εδώ μιλάνε και τα νιάτα... :) Σε πειράζω, ρε φίλε. Το έχει πει και ο Κούντερα (αλλά δεν έχει σημασία που το έχει πει αυτός, αλλά ότι είναι αλήθεια) ότι από το μόνο, από το οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει ο άνθρωπος, είναι η αθανασία του.
Να είσαι καλά και μπράβο για τα τελευταία σου γραπτά. Μ' αρέσουν, μπαγάσα!
Υ.Γ. Τι σημαίνει στα Κορεάτικα-απ' ότι καταλαβαίνω- η υπογραφή σου; Το όνομά σου; :)
Αυτή σου η ανάρτηση αποπνέει τα χνώτα του "φοίνικα".
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκλεισε ένας κύκλος και άλλον έχεις ανοίξει και ποιόν θάνατο?
Τα πάντα "ρεί" Απόστολε:)
Φιλώ σε
Καλησπέρα σας!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ "Ground Control to Major Tom"
ΑπάντησηΔιαγραφήΛινάκι, όλα μέσα στο παιχνίδι!
Φιλιά πολλά, αγαπημένη!
@ kanenas
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου, φίλε μου!
Μ' αρέσει ο άρτος του απροσδόκητου να είναι ευλογημένος..........
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλέ μου πολύ ωραίος στίχος μου έδωσε μια αισιοδοξία ,αλλά στην ποίηση πολλες λέξεις κρύβουν μυστικά και αυτή ειναι η μαγειά που τα περιβάλει.καλές γιορτές